zondag 16 oktober 2011
Star Wars 3D
Ja hoor, de geldmachine van Lucas Inc. maakt weer overuren. Volgend jaar kunnen alle fanboys in de rij gaan staan voor de 3D-versie van Star Wars The Phantom Menace. Je weet wel 'die hele slechte' Star Wars-film. Kunnen we binnenkort vast de speciale trailer zien, nu moeten we het nog doen met de poster en die zien we hieronder.
Trailer Express
The Avengers
War Horse
Tower Heist
New Kids Nitro
The Adventures Of TinTin
We Bought A Zoo
War Horse
Tower Heist
New Kids Nitro
The Adventures Of TinTin
We Bought A Zoo
All Star 2: Old Stars
What a difference a decade makes. In 1997 werd de Nederlandse bioscoopbezoeker blij verrast met All Stars, een voetbalfilm die eigenlijk niet om voetbal draaide, maar om vriendschap. Om nog duidelijker te zijn: mannenvriendschap. All Stars was charmant, herkenbaar en aanstekelijk. Zo aanstekelijk dat de makers het een goed idee vonden om het filmconcept te vertalen naar het kleine scherm. De half uur afleveringen met de avonturen van de Swift Boys waren leuk, maar snel vergeten. Een magische formule laat zich immers niet goed uitmelken. Fast forward naar 2011.
Met het nodige mediageweld ging All Star 2: Old Stars in première. De hoofdrolspelers waren niet weg te slaan uit ieder denkbare talkshow. One liners vlogen dan over tafel. De film was zo leuk, geestig, een reünie en wat jammer dat Antonie dit niet heeft mee mogen maken. En terwijl hij zijn rol als muzikale voetballer Hero zou herhalen in All Stars 2. De film zou een eerbetoon aan Kamerling zijn. Op dat moment had ik natuurlijk nattigheid moeten voelen, maar toch besloot ik naar All Star 2: Old Stars te gaan. Noem het jeugdsentiment.
Hier een waarschuwing voor alle mensen die ook denken dat het een goed idee is All Stars 2: Old Stars te gaan zien. Als je echt een tientje wilt besteden aan deze film: blijf het eerste half uur zitten en het voelt als een feest van herkenning. Snel net voordat de ouwe knarren op reis gaan de bioscoopzaal uit en begin een praatje met wie dan ook maar in de foyer staat. Heb het over voetbal, vrouwen, mannen, vriendschap, what ever. Wedden dat het meer interessant en waarschijnlijk grappiger is dan wat er zich in de donkere zaal afspeelt? Zorg wel dat het gesprekje minstens zestig minuten duurt. Daarna keer je weer terug en pik je de apotheose van Old Stars mee. Wedden dat je dan wel een brok in je keel krijgt?
Jammer genoeg heb ik dit advies niet van te voren gekregen. Dus werd ik blootgesteld aan een dieptepunt in de Nederlandse cinema. Een korte opsomming van deze goed bedoelde (maar dit is echt niet grappig hoor jongens) humor. Blote piemels, blote billen, blote borsten, platte opmerkingen, bier, stereotypen die op het racistische af zijn, plotwendingen die nergens op slaan, voetbal, clichés die rechtstreeks uit Amerikaanse dagtelevisie lijken getrokken te zijn, ouwe jongens krentenbrood en iets dat slapstick moet zijn, maar waar Benny Hill zich nog voor zou schamen.
Mijn mond viel ontelbare keren richting mijn schoenen (dit doen ze toch niet? Oh ja toch) en dan maken het goede begin en het toch wel aangrijpende einde de beleving niet meer goed. All Star 2: Old Stars had beter een televisieaflevering kunnen zijn. Een half uurtje. In and out. Dit uitgerekte afscheid van helden uit een vroeger tijd is onnodig en banaal en tenenkrommend en ieder ander denkbaar cliché. Nadat ik de bioscoop uit liep herinnerde ik mij flarden van een quote van Kasper van Kooten. Iets in de geest van: “als je met zijn tweeën in je blootje staat met wat stokbroden of krat bier voor je edele delen, dan kan dat heel plat zijn, maar met wat taalwerk van mij en Thomas is dat het zeker niet geworden." Na het zien van All Star 2: Old Stars hoop ik dat dit ook stoeien met taal was en dat hij dit niet serieus bedoelde. Al vrees ik het ergste.
Jeroen van Trierum
Met het nodige mediageweld ging All Star 2: Old Stars in première. De hoofdrolspelers waren niet weg te slaan uit ieder denkbare talkshow. One liners vlogen dan over tafel. De film was zo leuk, geestig, een reünie en wat jammer dat Antonie dit niet heeft mee mogen maken. En terwijl hij zijn rol als muzikale voetballer Hero zou herhalen in All Stars 2. De film zou een eerbetoon aan Kamerling zijn. Op dat moment had ik natuurlijk nattigheid moeten voelen, maar toch besloot ik naar All Star 2: Old Stars te gaan. Noem het jeugdsentiment.
Hier een waarschuwing voor alle mensen die ook denken dat het een goed idee is All Stars 2: Old Stars te gaan zien. Als je echt een tientje wilt besteden aan deze film: blijf het eerste half uur zitten en het voelt als een feest van herkenning. Snel net voordat de ouwe knarren op reis gaan de bioscoopzaal uit en begin een praatje met wie dan ook maar in de foyer staat. Heb het over voetbal, vrouwen, mannen, vriendschap, what ever. Wedden dat het meer interessant en waarschijnlijk grappiger is dan wat er zich in de donkere zaal afspeelt? Zorg wel dat het gesprekje minstens zestig minuten duurt. Daarna keer je weer terug en pik je de apotheose van Old Stars mee. Wedden dat je dan wel een brok in je keel krijgt?
Jammer genoeg heb ik dit advies niet van te voren gekregen. Dus werd ik blootgesteld aan een dieptepunt in de Nederlandse cinema. Een korte opsomming van deze goed bedoelde (maar dit is echt niet grappig hoor jongens) humor. Blote piemels, blote billen, blote borsten, platte opmerkingen, bier, stereotypen die op het racistische af zijn, plotwendingen die nergens op slaan, voetbal, clichés die rechtstreeks uit Amerikaanse dagtelevisie lijken getrokken te zijn, ouwe jongens krentenbrood en iets dat slapstick moet zijn, maar waar Benny Hill zich nog voor zou schamen.
Mijn mond viel ontelbare keren richting mijn schoenen (dit doen ze toch niet? Oh ja toch) en dan maken het goede begin en het toch wel aangrijpende einde de beleving niet meer goed. All Star 2: Old Stars had beter een televisieaflevering kunnen zijn. Een half uurtje. In and out. Dit uitgerekte afscheid van helden uit een vroeger tijd is onnodig en banaal en tenenkrommend en ieder ander denkbaar cliché. Nadat ik de bioscoop uit liep herinnerde ik mij flarden van een quote van Kasper van Kooten. Iets in de geest van: “als je met zijn tweeën in je blootje staat met wat stokbroden of krat bier voor je edele delen, dan kan dat heel plat zijn, maar met wat taalwerk van mij en Thomas is dat het zeker niet geworden." Na het zien van All Star 2: Old Stars hoop ik dat dit ook stoeien met taal was en dat hij dit niet serieus bedoelde. Al vrees ik het ergste.
Jeroen van Trierum
One Day
Vorig jaar was het boek One Day van schrijver David Nicholls wereldwijd een groot succes. Ook ik werd gegrepen door het prachtige verhaal over de vriendschap tussen Emma en Dexter. Met een dubbel gevoel keek ik uit naar de film. Ik was bang dat ze er een doorsnee romantische komedie van zouden maken, die als voornaamste doel zou hebben het grote publiek aan te spreken. Gelukkig is dit niet gebeurd.
De film One Day blijft heel dicht bij het boek, zowel wat betreft de vertelvorm, als het verhaal en de sfeer. De hoofdrollen worden gespeeld door Anne Hathaway en Jim Sturgess. Sturgess is erg geloofwaardig als de arrogante en uiteindelijk wat tragische Dexter. Met Hathaway had ik wat meer moeite want al zet je haar een nerdy bril op, het blijft een mooie, aantrekkelijke vrouw. Met name in het begin kan ik haar dan ook maar moeilijk plaatsen in de rol van super normale Emma. Als je twintig jaar verhaal in een boek wilt stoppen, dan is het soms al lastig om te kiezen wat te vertellen en wat niet. Twintig jaar in een film lijkt een bijna onmogelijke opgave.
Het is dat ik het boek al gelezen had en wist wat er tussen de scenes door zich afspeelde, maar anders vraag ik me echt af of de film genoeg was om je echt te pakken. Je vliegt door de jaren en hebt zo amper tijd om ook maar een beetje een band te voelen met de hoofdpersonen. Of de film wel echt op zichzelf kan staan betwijfel ik dus, maar dat zou ik moeten vragen aan iemand die het boek niet eerst gelezen heeft.
Voor mij was de film vooral een prachtige illustratie bij het boek. Veel scenes zagen er exact zo uit als ik voor me had gezien toen ik het boek las en kleurden het verhaal verder voor me in. Ik zou de vraag of de film op zichzelf kan staan laten voor wat hij is en gewoon eerst het boek lezen. Dan heb je eerst een prachtige leeservaring en vervolgens een mooie aanvulling. One Day is als film wel absoluut de moeite waard.
Saskia Reijmer van Trierum
De film One Day blijft heel dicht bij het boek, zowel wat betreft de vertelvorm, als het verhaal en de sfeer. De hoofdrollen worden gespeeld door Anne Hathaway en Jim Sturgess. Sturgess is erg geloofwaardig als de arrogante en uiteindelijk wat tragische Dexter. Met Hathaway had ik wat meer moeite want al zet je haar een nerdy bril op, het blijft een mooie, aantrekkelijke vrouw. Met name in het begin kan ik haar dan ook maar moeilijk plaatsen in de rol van super normale Emma. Als je twintig jaar verhaal in een boek wilt stoppen, dan is het soms al lastig om te kiezen wat te vertellen en wat niet. Twintig jaar in een film lijkt een bijna onmogelijke opgave.
Het is dat ik het boek al gelezen had en wist wat er tussen de scenes door zich afspeelde, maar anders vraag ik me echt af of de film genoeg was om je echt te pakken. Je vliegt door de jaren en hebt zo amper tijd om ook maar een beetje een band te voelen met de hoofdpersonen. Of de film wel echt op zichzelf kan staan betwijfel ik dus, maar dat zou ik moeten vragen aan iemand die het boek niet eerst gelezen heeft.
Voor mij was de film vooral een prachtige illustratie bij het boek. Veel scenes zagen er exact zo uit als ik voor me had gezien toen ik het boek las en kleurden het verhaal verder voor me in. Ik zou de vraag of de film op zichzelf kan staan laten voor wat hij is en gewoon eerst het boek lezen. Dan heb je eerst een prachtige leeservaring en vervolgens een mooie aanvulling. One Day is als film wel absoluut de moeite waard.
Saskia Reijmer van Trierum
dinsdag 27 september 2011
Contagion
De meeste films over rampen en dergelijken liggen zo ver van de realiteit af dat ik er gemakkelijk naar kan kijken zonder een onderbuikgevoel te krijgen. De wereld vergaat niet zomaar, en zeker niet door een grote vloedgolf of door de komst van vijandige aliens. Zelfs een epidemie zag ik over het algemeen niet als een reëel gevaar. Tot Contagion.
Deze film laat pijnlijk goed zien wat een naderende ramp doet met mensen: hoe ze hun familie willen beschermen, welke rol geld speelt, maar ook hoe mensen zich op kunnen offeren voor een hoger doel. Ook de macht die de media heeft in dergelijke situaties krijgt een belangrijke plaats in deze film. Contagion laat één van de grootste nachtmerries van de mensheid zien: de opkomst en razendsnelle verspreiding van dat ene virus waar we geen verweer tegen hebben. Ik weet niet of ik het nou een hele goed film vond of niet.
Wat ik wel weet is dat ik al dagen niet zomaar iets beet pak in de openbare ruimte, of iemand kan zien hoesten, zonder even te denken aan de film. Hij blijft ergens hangen en niet op een heel prettige manier. Ik denk dat dit een compliment is.
Saskia van Trierum Reijmer
Deze film laat pijnlijk goed zien wat een naderende ramp doet met mensen: hoe ze hun familie willen beschermen, welke rol geld speelt, maar ook hoe mensen zich op kunnen offeren voor een hoger doel. Ook de macht die de media heeft in dergelijke situaties krijgt een belangrijke plaats in deze film. Contagion laat één van de grootste nachtmerries van de mensheid zien: de opkomst en razendsnelle verspreiding van dat ene virus waar we geen verweer tegen hebben. Ik weet niet of ik het nou een hele goed film vond of niet.
Wat ik wel weet is dat ik al dagen niet zomaar iets beet pak in de openbare ruimte, of iemand kan zien hoesten, zonder even te denken aan de film. Hij blijft ergens hangen en niet op een heel prettige manier. Ik denk dat dit een compliment is.
Saskia van Trierum Reijmer
Fordsen Faith - Fasting - Football
Faith - Fasting - Football: dat is waar de documentaire Fordson ons graag iets over wil vertellen. Centraal staan een aantal Islamitische jongeren die wonen in het stadje Dearborn, Michigan. In Dearborn wonen veel mensen van Arabische afkomst, waarvan er ook nog eens bovengemiddeld veel naar de Highschool gaan waarvan Fordson het football team is.
Het overgrote deel van het football team is dan ook Islamitisch. Het gevolg is dat er voor een wedstrijd niet uit de bijbel gelezen wordt, maar uit de koran en dat er tijdens Ramadan gevast wordt door praktisch het hele team. Genoeg ingrediënten om een beeld te schetsen van de plaats die moslims innemen in een post 9/11 Amerika. Een Amerika vol angst en vooroordelen zou je zo denken. Die vooroordelen blijken vooral bij mij te zitten, want al wordt er in de film wel buitensporig gereageerd door de autoriteiten wanneer twee jongens in Ohio een groot aantal mobiele telefoons aanschaffen met als enige doel een extra zakcent te verdienen, echt kritisch wordt het nergens.
Misschien dat de documentairemaker het niet wil laten zien, of misschien ben ik inderdaad bevooroordeeld en gaan wij hier in Nederland moeizamer om met moslims in de maatschappij dan men in Amerika over het algemeen doet. Want ondanks dat er natuurlijk een over de top naar racistisch stukje afkomstig van FOX in de documentaire zat, zag ik toch vooral jongeren die werkten aan hun toekomst en een heel aardige balans hadden gevonden in de trots voor hun land en de trots voor hun geloof. Neemt niet weg dat ik nog steeds niet helemaal geloof dat het allemaal zo simpel is, maar het beeld wat geschetst wordt is prettig en dat is ook wat waard.
Saskia van Trierum Reijmer
Het overgrote deel van het football team is dan ook Islamitisch. Het gevolg is dat er voor een wedstrijd niet uit de bijbel gelezen wordt, maar uit de koran en dat er tijdens Ramadan gevast wordt door praktisch het hele team. Genoeg ingrediënten om een beeld te schetsen van de plaats die moslims innemen in een post 9/11 Amerika. Een Amerika vol angst en vooroordelen zou je zo denken. Die vooroordelen blijken vooral bij mij te zitten, want al wordt er in de film wel buitensporig gereageerd door de autoriteiten wanneer twee jongens in Ohio een groot aantal mobiele telefoons aanschaffen met als enige doel een extra zakcent te verdienen, echt kritisch wordt het nergens.
Misschien dat de documentairemaker het niet wil laten zien, of misschien ben ik inderdaad bevooroordeeld en gaan wij hier in Nederland moeizamer om met moslims in de maatschappij dan men in Amerika over het algemeen doet. Want ondanks dat er natuurlijk een over de top naar racistisch stukje afkomstig van FOX in de documentaire zat, zag ik toch vooral jongeren die werkten aan hun toekomst en een heel aardige balans hadden gevonden in de trots voor hun land en de trots voor hun geloof. Neemt niet weg dat ik nog steeds niet helemaal geloof dat het allemaal zo simpel is, maar het beeld wat geschetst wordt is prettig en dat is ook wat waard.
Saskia van Trierum Reijmer
zondag 4 september 2011
Trailer Express
Contagion
Abduction
Robotropolis
Moneyball
Shark Night 3D
Immortals
En als uitsmijter de XXX trailer van de parodie op de nieuwste Batman film
Abduction
Robotropolis
Moneyball
Shark Night 3D
Immortals
En als uitsmijter de XXX trailer van de parodie op de nieuwste Batman film
zaterdag 3 september 2011
Infographics
Na zes dagen Film-Shack zijn de infographics het meest gelezen/bekeken. Daarom om de (bijna) eerste week van dit blog te vieren, hieronder nog een verzameling van leuke weetjes verpakt in een plaatje. Ze zwierven allemaal op internet. Even dubbelklikken voor het beste resultaat.
De Avengers hypemachine is van start gegaan
Hollywood is begonnen met het hypen van de volgend jaar te verschijnen film The Avengers. Je weet wel die nieuwe film waarin de Marvel-superhelden Thor, Iron Man, Nick Fury, The Black Widow, The Hulk en Hawkeye de wereld van ondergang redden. Dit weekend werden de eerste promotiebeelden op internet gezet. En dus ook hier bij Film-Shack.
Glee: The 3D Concert Movie
Onder het kopje full disclosure: ik ben een Gleek. Oftewel, iemand die de wekelijkse avonturen van het zangclubje New Directions kan waarderen. De televisieserie Glee is natuurlijk puur popcornvermaak, maar de combinatie van zwarte humor en steengoede muziek zorgen ervoor dat de eerste twee seizoenen de benaming camp ontstegen. Het succes was zo groot dat de bedenker van de serie Ryan Murphy het een goed idee vond om een film te maken. Om ‘moeilijke’ dingen als een script te omzeilen en de film lekker snel in de bios te krijgen werd gekozen om een concert van het fenomeen Glee te filmen en tussen de liedjes door de film op te leuken met inspirerende clips. En of dat een goed idee was?
Het eerste vreemde van Glee: The 3D Concert Movie is dat het eigenlijk niet om een registratie gaat maar tegelijkertijd weer wel. Verwarrend? Dat vond ik ook. De acteurs uit de film spelen namelijk hun karakters uit de serie. Die worden toegejuicht door echte mensen die niet in Glee spelen, maar wel weer fan zijn. Mijn advies niet te lang over nadenken. In een sneltreinvaart komen de eerste liedjes op je af in glorieus 3D en met het extreme basgeluid van de Pathé-boxen. Het eerste dat opvalt is dat er een stuk of drie Glee’ers zijn die echt kunnen zingen, de rest lijkt voor spek en bonen mee te doen en hun stemmen worden flink ondersteund door achtergrondstemmen. Dat mag de pret niet drukken voor de aanwezige tieners die neuriënd en meedeinend op hun favoriete muziek de film ondergingen.
De crux kwam bij het eerste tussenfilmpje. Een dwerg die cheerleader is, volledig geaccepteerd is door haar klasgenoten en ook nog eens verkozen wordt als home coming Queen. Dit alles natuurlijk dankzij Glee. De dwerg in kwestie was namelijk fan van het eerste uur. Het glazuur begon van mijn tanden af te brokkelen, maar gelukkig was daar muziek. Gevolgd door, je raadt het al, een filmpje. Dit keer een stereotype homofiele tiener die tegen wil en dank op school uit de kast werd getrokken. Hij vond kracht omdat Kurt in Glee liet zien dat je gay and proud kon zijn. Ik onderdruk een zure oprisping en kijk nu al uit naar de volgende track. Daar is een iets te zware dame met fel rood geverfd haar die asperge heeft. En, ja hoor, ze vond kracht door Glee. Ik zou bijna naar de nooduitgang rennen. Wat een over de top bullshit die waarschijnlijk in Amerika werkt, maar waar een gemiddelde Nederlander van kokhalzen moet.
Maar goed het plezier aan de zangkunsten en show van de Glee-kids werd er niet minder om. Natuurlijk veel te zoet, maar zeker voor de doelgroep perfect. Een gastoptreden van Holly Holiday (voor de mensen die Glee niet volgen, mevrouw G. Paltrow) gaat samen met een paar quotes van de fans. Zoals te verwachten zijn die in alle maten, lengtes, kleuren , leeftijd en geaardheden. De meest briljante. “Ik wilde eigenlijk net als Rachel op het podium staan. Maar ik ben bij de Marine gaan werken en nu vaar ik." Waarschijnlijk niet de bedoeling dat je hier om moest lachen, maar ik deed het toch. Verder komt tegen het einde een shot van een Kerstman in het publiek. Ook onbedoeld grappig. In het kort: als je geen Glee-fan bent dan heb je hier weinig te zoeken. De doelgroep loopt weg met dit iets meer dan 80 minuten durende werkje. Tenminste dat denk ik. De dertienjarige die ik mee had omschreef Glee: The 3D Concert Movie als volgt. “Ik vond het wel een leuke film met leuke liedjes. Eigenlijk was het geen film.” Om daarna weer achter haar NDS te kruipen. Ik weet niet of dit iets zegt over de film, de doelgroep of pubertijd.
Het eerste vreemde van Glee: The 3D Concert Movie is dat het eigenlijk niet om een registratie gaat maar tegelijkertijd weer wel. Verwarrend? Dat vond ik ook. De acteurs uit de film spelen namelijk hun karakters uit de serie. Die worden toegejuicht door echte mensen die niet in Glee spelen, maar wel weer fan zijn. Mijn advies niet te lang over nadenken. In een sneltreinvaart komen de eerste liedjes op je af in glorieus 3D en met het extreme basgeluid van de Pathé-boxen. Het eerste dat opvalt is dat er een stuk of drie Glee’ers zijn die echt kunnen zingen, de rest lijkt voor spek en bonen mee te doen en hun stemmen worden flink ondersteund door achtergrondstemmen. Dat mag de pret niet drukken voor de aanwezige tieners die neuriënd en meedeinend op hun favoriete muziek de film ondergingen.
De crux kwam bij het eerste tussenfilmpje. Een dwerg die cheerleader is, volledig geaccepteerd is door haar klasgenoten en ook nog eens verkozen wordt als home coming Queen. Dit alles natuurlijk dankzij Glee. De dwerg in kwestie was namelijk fan van het eerste uur. Het glazuur begon van mijn tanden af te brokkelen, maar gelukkig was daar muziek. Gevolgd door, je raadt het al, een filmpje. Dit keer een stereotype homofiele tiener die tegen wil en dank op school uit de kast werd getrokken. Hij vond kracht omdat Kurt in Glee liet zien dat je gay and proud kon zijn. Ik onderdruk een zure oprisping en kijk nu al uit naar de volgende track. Daar is een iets te zware dame met fel rood geverfd haar die asperge heeft. En, ja hoor, ze vond kracht door Glee. Ik zou bijna naar de nooduitgang rennen. Wat een over de top bullshit die waarschijnlijk in Amerika werkt, maar waar een gemiddelde Nederlander van kokhalzen moet.
Maar goed het plezier aan de zangkunsten en show van de Glee-kids werd er niet minder om. Natuurlijk veel te zoet, maar zeker voor de doelgroep perfect. Een gastoptreden van Holly Holiday (voor de mensen die Glee niet volgen, mevrouw G. Paltrow) gaat samen met een paar quotes van de fans. Zoals te verwachten zijn die in alle maten, lengtes, kleuren , leeftijd en geaardheden. De meest briljante. “Ik wilde eigenlijk net als Rachel op het podium staan. Maar ik ben bij de Marine gaan werken en nu vaar ik." Waarschijnlijk niet de bedoeling dat je hier om moest lachen, maar ik deed het toch. Verder komt tegen het einde een shot van een Kerstman in het publiek. Ook onbedoeld grappig. In het kort: als je geen Glee-fan bent dan heb je hier weinig te zoeken. De doelgroep loopt weg met dit iets meer dan 80 minuten durende werkje. Tenminste dat denk ik. De dertienjarige die ik mee had omschreef Glee: The 3D Concert Movie als volgt. “Ik vond het wel een leuke film met leuke liedjes. Eigenlijk was het geen film.” Om daarna weer achter haar NDS te kruipen. Ik weet niet of dit iets zegt over de film, de doelgroep of pubertijd.
Heiligschennis of niet?
Als je onder een steen hebt geleefd weet je het misschien nog niet, maar 20th Century Fox brengt deze maand de twee Star Wars-trilogieën naar Blu-ray. De natte droom van iedere fanboy, zo zou je denken. De waarheid ligt iets anders, naar het schijnt. De man achter de populaire sciencefictionfilms heeft namelijk bevestigd dat hij speciaal voor de Blu-ray een aantal scènes heeft gewijzigd. Oeps.
Zo roept Darth Vader twee keer nee, neeee als de keizer Luke Skywalker probeert te frituren met blauwe stralen. Dat was niet in het origineel roept de oppernerd (op internet) en hij heeft natuurlijk gelijk. Hij krijgt al snel bijval als bekend wordt dat Lucas het geluid van hoe Obi-wan Kenobi een Krayt Dragon na doet is veranderd. De horror. Een fan omschreef deze schreeuw als het volgt: sounds like a pedophile getting his dick caught in a screen door. Hmmmmmmmm. Ook die lieve Ewok beertjes en de wijze maar slechtsprekende Yoda de jedimeester zijn digitaal onder handen genomen (fans noemen dit verkracht btw). Kortom, de fans zijn boos en roepen andere fans op om vooral de Blu-ray niet te kopen. Check twee voorbeelden hier dankzij YT.
Hahahahahahahaha. Sorry ik kon het even niet laten. Ik snap niets van die verontwaardiging. Een redacteur van de filmsite Deadline klom op zijn ‘high horse’ en schreef het volgende: “Nobody has found a way to squeeze more cash out of a film franchise than George Lucas has done with Star Wars, and he’s at it again.”
Ik denk dan sukkel. Natuurlijk heeft hij recht op een mening, ook al is die stom, maar om Lucas kwalijk te nemen dat hij geld wil verdienen met Star Wars? Have a coke and a smile and shut the fuck up. Wedden dat al die internetschreeuwers over een paar weken voor hun plaatselijke entertainmentboer staan en met bezwete handjes honderd euri neerleggen voor de box?
Nu ik dit heb geschreven realiseer ik mij net dat de controverse natuurlijk ook heel dikke onzin kan zijn. We weten het over een paar weken.
Zo roept Darth Vader twee keer nee, neeee als de keizer Luke Skywalker probeert te frituren met blauwe stralen. Dat was niet in het origineel roept de oppernerd (op internet) en hij heeft natuurlijk gelijk. Hij krijgt al snel bijval als bekend wordt dat Lucas het geluid van hoe Obi-wan Kenobi een Krayt Dragon na doet is veranderd. De horror. Een fan omschreef deze schreeuw als het volgt: sounds like a pedophile getting his dick caught in a screen door. Hmmmmmmmm. Ook die lieve Ewok beertjes en de wijze maar slechtsprekende Yoda de jedimeester zijn digitaal onder handen genomen (fans noemen dit verkracht btw). Kortom, de fans zijn boos en roepen andere fans op om vooral de Blu-ray niet te kopen. Check twee voorbeelden hier dankzij YT.
Hahahahahahahaha. Sorry ik kon het even niet laten. Ik snap niets van die verontwaardiging. Een redacteur van de filmsite Deadline klom op zijn ‘high horse’ en schreef het volgende: “Nobody has found a way to squeeze more cash out of a film franchise than George Lucas has done with Star Wars, and he’s at it again.”
Ik denk dan sukkel. Natuurlijk heeft hij recht op een mening, ook al is die stom, maar om Lucas kwalijk te nemen dat hij geld wil verdienen met Star Wars? Have a coke and a smile and shut the fuck up. Wedden dat al die internetschreeuwers over een paar weken voor hun plaatselijke entertainmentboer staan en met bezwete handjes honderd euri neerleggen voor de box?
Nu ik dit heb geschreven realiseer ik mij net dat de controverse natuurlijk ook heel dikke onzin kan zijn. We weten het over een paar weken.
dinsdag 30 augustus 2011
WTF is Thelomeris?
De eerste trailer van de Hongaarse film Thelomeris is op het wereldwijde web verschenen. Dit werkje wordt door kenners omschreven als een sci-fi steampunk aesthetic. De beelden zien er in ieder geval sfeervol uit en ik herkende de stem van niemand minder dan Mark Hamill. Je weet wel de enige echte stemacteur die de Joker onsterfelijk maakte in de Batman-cartoons en ook nog een rolletje had in de originele Star Wars-trilogie. Of Thelomeris de Nederlandse bioscopen haalt, lijkt mij onwaarschijnlijk. Maar deze kruising tussen Dark City, Sin City en Blade Runner heeft met deze korte trailer mijn interesse gewekt.
De naam zuiveren van The Empire doe je zo
Je bent Star Wars-fan en creatieveling. Wat doe je dan? De mannen en vrouwen achter Death Star PR begonnen op Twitter een naamverbeteringscampagne voor The Empire en een blog vol geestige Star Wars spoofs. Deze grapjassen zijn inmiddels met een inzamelingsactie gestart om een webserie over Star Wars te maken. Voor een paar dollar kan je meehelpen om de serie van de grond te realiseren. Bovendien krijg je iets je iets bijzonders voor je bijdrage. Check de onderstaande trailer en klik dan hier om te doneren. Zegt de ene Star Wars-nerd tegen de andere Star Wars-nerd: gewoon doen.
maandag 29 augustus 2011
Infographics over filmclichés
Ter promotie van the New York International Latino Film Festival heeft de organisatie een aantal infographics gemaakt. Het gaat hier om grappige Hollywood clichés, die natuurlijk niet aanwezig zijn bij films die op het New York International Latino Film Festival draaien. Hieronder een selectie, even dubbelklikken voor het beste resultaat. Alle tien infographics zie je hier.
zondag 28 augustus 2011
Trailer Express
In Time
De schrijver van The Truman Show doet sciencefiction. Met Justin Timberlake, dat weer wel.
Battleship
E1, D5, D7, boem je hebt mijn slagschip gezonken. Zit iemand te wachten op een filmversie van het speelgoedspel Zeeslag. Ik dacht het niet. Het zien van de trailer bracht me op andere gedachten. Al heeft dit wel een heel erg hoog Transformer-gehalte.
The Dark Knight Rises
Nerdgasm nummer 1
The Amazing Spider-Man
Nerdgasm nummer 2
The Avengers
Ultitiem Nerdgasm. Fantrailer, maar wel een heel coole.
Mission Imposible 4 Ghost Protocol
Tom Cruise is natuurlijk een rare vogel, maar met MI4 lijkt hij aan een comeback te werken.
One Day
Boekverfilming
De schrijver van The Truman Show doet sciencefiction. Met Justin Timberlake, dat weer wel.
Battleship
E1, D5, D7, boem je hebt mijn slagschip gezonken. Zit iemand te wachten op een filmversie van het speelgoedspel Zeeslag. Ik dacht het niet. Het zien van de trailer bracht me op andere gedachten. Al heeft dit wel een heel erg hoog Transformer-gehalte.
The Dark Knight Rises
Nerdgasm nummer 1
The Amazing Spider-Man
Nerdgasm nummer 2
The Avengers
Ultitiem Nerdgasm. Fantrailer, maar wel een heel coole.
Mission Imposible 4 Ghost Protocol
Tom Cruise is natuurlijk een rare vogel, maar met MI4 lijkt hij aan een comeback te werken.
One Day
Boekverfilming
zaterdag 27 augustus 2011
Pina
Zou dit de vrouwelijke versie van Pino zijn, dacht ik toen ik de titel vanuit een ooghoek zag. Bij nadere inspectie was het een filmposter waar de rode letters Pina mijn aandacht trokken. Onder de letters een opspringende dame in dito rode jurk en waterspetters. Ik was geïntrigeerd. Wat was dit? Een snelle zoektocht op het wereldwijde web later en ik wist dat dit de nieuwe film was van Wim Wenders. Regisseur, maniak, bizarre vent, briljant en niet alledaags. Een aantal steekwoorden die ik Wenders toebedeel op basis van zijn films. Pina zou een dansfilm zijn. Een niet alledaagse keuze voor de regisseur die ons Don’t Come Knocking, The Milion Dollar Hotel en Buena Vista Social Club bracht. Niet iemand waarvan ik dacht: daar ga ik even lekker een film van kijken.
Een week later zag ik de trailer en mijn adem stokte. In wonderschoon 3D zag ik mensen ritmisch heen en weer bewegen (dansen dus) op de klanken van hypnotiserende muziek. De combinatie van de soundtrack (Lillies Of The Valley) en het gedans zorgden ervoor dat Pina op mijn lijstje must see belandde. Fast forward en ik zat op een zaterdagochtend in de bioscoop met een te grote 3D-bril over mijn eigen bril tussen niet alledaags bioscooppubliek. Ik zag op het vroege uur vooral oudere mensen, hippe jongeren en kunstachtige types. Bij het bekijken van het publiek bekroop mij het gevoel: is dit wel mijn kopje thee.
Maar daarover straks meer. Voor diegene niet in de know, Pina is de naam van choreograaf Pina Bausch. Naar het schijnt een grootheid op dansgebied en bedenker van (zegt men) klassieke voorstellingen als Café Müller. De film is een collectie van haar dansen, documentaireachtige stukjes nostalgie en interviews met mensen die met Bausch gewerkt hebben. Zoals een Wenders-film betaamt ontbreekt kop of staart en wordt de kijker meegevoerd op een vreemde maar meeslepende tocht. Al realiseer je je dat vaak pas bij het verlaten van de bioscoop. Tussen de (zelfs voor een leek) indrukwekkende dansen vroeg ik mij af wie is die Pina eigenlijk? Wenders laat alleen zien dat ze goed kon bewegen en geliefd bij haar danser was. Bij een zwart-wit documentairestukje realiseerde ik mij pas dat deze mevrouw waarschijnlijk niet meer onder ons is. Hoewel de titelpersoon speelt Pina in haar eigen film niet de hoofdrol, ook al is ze in elke scene bijna voelbaar aanwezig.
Pina is het best te vergelijken met een dieseltrein. Het opstarten duurt heel lang en gaat gepaard met veel geluid en de nodige irritaties. Maar als de trein eenmaal op gang is… De film is een visueel meesterwerk en gebruikt 3D als toevoeging en niet als gimmick. De muziek complementeert daarnaast de beelden en is zelfs bij het (voor mij) tenentrekkende opera nergens ‘too much’. Wim Wenders laat in Pina een wereld zien waar dans en de omgevingen samensmelten en één worden. Als de dieseltrein eindelijk het eindstation in tuft kan je terugkijken op een bijzondere reis waar je dingen hebt gezien die je niet eerder zag. Ik was zwaar onder de indruk van Pina, maar sta niet te trappelen om deze film nog een keer te zien. Dat zou volgens mij afbreuk doen op de eerste ervaring.
Jeroen van Trierum
Een week later zag ik de trailer en mijn adem stokte. In wonderschoon 3D zag ik mensen ritmisch heen en weer bewegen (dansen dus) op de klanken van hypnotiserende muziek. De combinatie van de soundtrack (Lillies Of The Valley) en het gedans zorgden ervoor dat Pina op mijn lijstje must see belandde. Fast forward en ik zat op een zaterdagochtend in de bioscoop met een te grote 3D-bril over mijn eigen bril tussen niet alledaags bioscooppubliek. Ik zag op het vroege uur vooral oudere mensen, hippe jongeren en kunstachtige types. Bij het bekijken van het publiek bekroop mij het gevoel: is dit wel mijn kopje thee.
Maar daarover straks meer. Voor diegene niet in de know, Pina is de naam van choreograaf Pina Bausch. Naar het schijnt een grootheid op dansgebied en bedenker van (zegt men) klassieke voorstellingen als Café Müller. De film is een collectie van haar dansen, documentaireachtige stukjes nostalgie en interviews met mensen die met Bausch gewerkt hebben. Zoals een Wenders-film betaamt ontbreekt kop of staart en wordt de kijker meegevoerd op een vreemde maar meeslepende tocht. Al realiseer je je dat vaak pas bij het verlaten van de bioscoop. Tussen de (zelfs voor een leek) indrukwekkende dansen vroeg ik mij af wie is die Pina eigenlijk? Wenders laat alleen zien dat ze goed kon bewegen en geliefd bij haar danser was. Bij een zwart-wit documentairestukje realiseerde ik mij pas dat deze mevrouw waarschijnlijk niet meer onder ons is. Hoewel de titelpersoon speelt Pina in haar eigen film niet de hoofdrol, ook al is ze in elke scene bijna voelbaar aanwezig.
Pina is het best te vergelijken met een dieseltrein. Het opstarten duurt heel lang en gaat gepaard met veel geluid en de nodige irritaties. Maar als de trein eenmaal op gang is… De film is een visueel meesterwerk en gebruikt 3D als toevoeging en niet als gimmick. De muziek complementeert daarnaast de beelden en is zelfs bij het (voor mij) tenentrekkende opera nergens ‘too much’. Wim Wenders laat in Pina een wereld zien waar dans en de omgevingen samensmelten en één worden. Als de dieseltrein eindelijk het eindstation in tuft kan je terugkijken op een bijzondere reis waar je dingen hebt gezien die je niet eerder zag. Ik was zwaar onder de indruk van Pina, maar sta niet te trappelen om deze film nog een keer te zien. Dat zou volgens mij afbreuk doen op de eerste ervaring.
Jeroen van Trierum
Cowboys & Aliens
Sinds het succes van de Spider-Man-films is Hollywood verliefd geworden op de comicwereld. Deze romance resulteerde in oogverblindende pareltjes en te vroeg geboren gruwelijkheden. Cowboys & Aliens valt daar ergens tussen in. De bedenker van de titel, Scott Mitchell Rosenberg, financierde zelf een graphic novel over buitenaardse wezens en (je raadt het al: cowboys). Wereldwijd werd de comic niet echt met open armen ontvangen. Het gegeven valt in de categorie piraten versus ninja’s, dus je zou denken dit is een nergasm waiting to happen. Toch lieten de fanboys wereldwijd dit werkje links liggen. De belangrijkste reden hiervoor moeten de niet echt bijzonder goed getekende plaatjes zijn geweest.
Hoewel Aliens & Cowboys als stripboek geen blijvende impressie achter wist te laten, werd het verhaal opgepikt door de studio van filmgrootmeester Steven Spielberg: Dreamworks. Zij huurden een populaire regisseur (Jon Favreau van Iron Man-faam), boxoffice acteurs (Harrison, indiana Jones, Ford en Daniel, James Bond, Craig) en een stel nieuwe schrijvers die het stripverhaal moesten ombuigen tot een avondvullende film. De maar liefst zeven schrijvers die credit kregen voor Aliens & Cowboys zouden verbannen moeten worden naar een onbewoond eiland waar ze de rest van hun leven kokosnoten kunnen verbouwen. Want het is aan hen en de ik doe maar wat regiestijl van Favreau dat Cowboys & Aliens harder flopte dan de laatste singel van Corry Konings.
In het begin is Cowboys & Aliens nog best te pruimen. Niet op het punt van spanning en sensatie, maar meer in de vorm van kan jij het cliché ontdekken? Hoofdrolspeler heeft geheugen verlies, tegenstander is een ruwe bolster blanke pit en de vrouwelijke tegenhanger weet iets van het verleden van de held. En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Tussen de explosies en rondvliegende kogels door is Cowboys & Aliens niet eens zo heel vervelend. Maar nergens wordt wat je verwacht bij de titel (spektakel) waargemaakt. Tot vijfenveertig minuten tot het einde was alles best vermakelijk, maar dan klimmen de scriptschrijvers en de regisseur op het moralistische paard. Als je samenwerkt lukt alles wat je wilt, explosie, jezelf op offeren voor een groter doel is goed, explosie, aliens zijn slecht, explosie, cowboys zijn goed, explosie, vijanden worden vrienden enzovoort enzovoort. Wat spectaculair had kunnen zijn werd hierdoor lachwekkend en tenenkrommend tegelijk. De ultieme doodsteek wordt geleverd door de serieuze ondertoon van de film. Kom op jongens, het gaat hier over cowboys en buitenaardse wezens. Een of twee vette knipogen, zoals Favreau bij Staalman deed, zouden welkom zijn geweest. Maar nee, de makers hebben een serieuze film willen maken en dat is ze, jammer genoeg gelukt.
Cowboys & Aliens is niet de aller-slechtste sciencefictionfilm ooit gemaakt. Het is alleen jammer dat dit werkje alles in zich had om een heel toffe film te worden. Aan de andere kant kan je natuurlijk van een drol nooit een taartje maken, want bij nalezing was de graphic novel nog steeds niet best. Op de coole naam na natuurlijk.
Jeroen van Trierum
Hoewel Aliens & Cowboys als stripboek geen blijvende impressie achter wist te laten, werd het verhaal opgepikt door de studio van filmgrootmeester Steven Spielberg: Dreamworks. Zij huurden een populaire regisseur (Jon Favreau van Iron Man-faam), boxoffice acteurs (Harrison, indiana Jones, Ford en Daniel, James Bond, Craig) en een stel nieuwe schrijvers die het stripverhaal moesten ombuigen tot een avondvullende film. De maar liefst zeven schrijvers die credit kregen voor Aliens & Cowboys zouden verbannen moeten worden naar een onbewoond eiland waar ze de rest van hun leven kokosnoten kunnen verbouwen. Want het is aan hen en de ik doe maar wat regiestijl van Favreau dat Cowboys & Aliens harder flopte dan de laatste singel van Corry Konings.
In het begin is Cowboys & Aliens nog best te pruimen. Niet op het punt van spanning en sensatie, maar meer in de vorm van kan jij het cliché ontdekken? Hoofdrolspeler heeft geheugen verlies, tegenstander is een ruwe bolster blanke pit en de vrouwelijke tegenhanger weet iets van het verleden van de held. En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Tussen de explosies en rondvliegende kogels door is Cowboys & Aliens niet eens zo heel vervelend. Maar nergens wordt wat je verwacht bij de titel (spektakel) waargemaakt. Tot vijfenveertig minuten tot het einde was alles best vermakelijk, maar dan klimmen de scriptschrijvers en de regisseur op het moralistische paard. Als je samenwerkt lukt alles wat je wilt, explosie, jezelf op offeren voor een groter doel is goed, explosie, aliens zijn slecht, explosie, cowboys zijn goed, explosie, vijanden worden vrienden enzovoort enzovoort. Wat spectaculair had kunnen zijn werd hierdoor lachwekkend en tenenkrommend tegelijk. De ultieme doodsteek wordt geleverd door de serieuze ondertoon van de film. Kom op jongens, het gaat hier over cowboys en buitenaardse wezens. Een of twee vette knipogen, zoals Favreau bij Staalman deed, zouden welkom zijn geweest. Maar nee, de makers hebben een serieuze film willen maken en dat is ze, jammer genoeg gelukt.
Cowboys & Aliens is niet de aller-slechtste sciencefictionfilm ooit gemaakt. Het is alleen jammer dat dit werkje alles in zich had om een heel toffe film te worden. Aan de andere kant kan je natuurlijk van een drol nooit een taartje maken, want bij nalezing was de graphic novel nog steeds niet best. Op de coole naam na natuurlijk.
Jeroen van Trierum
Abonneren op:
Posts (Atom)