Glee: The 3D Concert Movie

Onder het kopje full disclosure: ik ben een Gleek. Oftewel, iemand die de wekelijkse avonturen van het zangclubje New Directions kan waarderen. De televisieserie Glee is natuurlijk puur popcornvermaak, maar de combinatie van zwarte humor en steengoede muziek zorgen ervoor dat de eerste twee seizoenen de benaming camp ontstegen. Het succes was zo groot dat de bedenker van de serie Ryan Murphy het een goed idee vond om een film te maken. Om ‘moeilijke’ dingen als een script te omzeilen en de film lekker snel in de bios te krijgen werd gekozen om een concert van het fenomeen Glee te filmen en tussen de liedjes door de film op te leuken met inspirerende clips. En of dat een goed idee was?


Het eerste vreemde van Glee: The 3D Concert Movie is dat het eigenlijk niet om een registratie gaat maar tegelijkertijd weer wel. Verwarrend? Dat vond ik ook. De acteurs uit de film spelen namelijk hun karakters uit de serie. Die worden toegejuicht door echte mensen die niet in Glee spelen, maar wel weer fan zijn. Mijn advies niet te lang over nadenken. In een sneltreinvaart komen de eerste liedjes op je af in glorieus 3D en met het extreme basgeluid van de Pathé-boxen. Het eerste dat opvalt is dat er een stuk of drie Glee’ers zijn die echt kunnen zingen, de rest lijkt voor spek en bonen mee te doen en hun stemmen worden flink ondersteund door achtergrondstemmen. Dat mag de pret niet drukken voor de aanwezige tieners die neuriënd en meedeinend op hun favoriete muziek de film ondergingen.


De crux kwam bij het eerste tussenfilmpje. Een dwerg die cheerleader is, volledig geaccepteerd is door haar klasgenoten en ook nog eens verkozen wordt als home coming Queen. Dit alles natuurlijk dankzij Glee. De dwerg in kwestie was namelijk fan van het eerste uur. Het glazuur begon van mijn tanden af te brokkelen, maar gelukkig was daar muziek. Gevolgd door, je raadt het al, een filmpje. Dit keer een stereotype homofiele tiener die tegen wil en dank op school uit de kast werd getrokken. Hij vond kracht omdat Kurt in Glee liet zien dat je gay and proud kon zijn. Ik onderdruk een zure oprisping en kijk nu al uit naar de volgende track. Daar is een iets te zware dame met fel rood geverfd haar die asperge heeft. En, ja hoor, ze vond kracht door Glee. Ik zou bijna naar de nooduitgang rennen. Wat een over de top bullshit die waarschijnlijk in Amerika werkt, maar waar een gemiddelde Nederlander van kokhalzen moet.


Maar goed het plezier aan de zangkunsten en show van de Glee-kids werd er niet minder om. Natuurlijk veel te zoet, maar zeker voor de doelgroep perfect. Een gastoptreden van Holly Holiday (voor de mensen die Glee niet volgen, mevrouw G. Paltrow) gaat samen met een paar quotes van de fans. Zoals te verwachten zijn die in alle maten, lengtes, kleuren , leeftijd en geaardheden. De meest briljante. “Ik wilde eigenlijk net als Rachel op het podium staan. Maar ik ben bij de Marine gaan werken en nu vaar ik." Waarschijnlijk niet de bedoeling dat je hier om moest lachen, maar ik deed het toch. Verder komt tegen het einde een shot van een Kerstman in het publiek. Ook onbedoeld grappig. In het kort: als je geen Glee-fan bent dan heb je hier weinig te zoeken. De doelgroep loopt weg met dit iets meer dan 80 minuten durende werkje. Tenminste dat denk ik. De dertienjarige die ik mee had omschreef Glee: The 3D Concert Movie als volgt. “Ik vond het wel een leuke film met leuke liedjes. Eigenlijk was het geen film.” Om daarna weer achter haar NDS te kruipen. Ik weet niet of dit iets zegt over de film, de doelgroep of pubertijd.