Cowboys & Aliens

Sinds het succes van de Spider-Man-films is Hollywood verliefd geworden op de comicwereld. Deze romance resulteerde in oogverblindende pareltjes en te vroeg geboren gruwelijkheden. Cowboys & Aliens valt daar ergens tussen in. De bedenker van de titel, Scott Mitchell Rosenberg, financierde zelf een graphic novel over buitenaardse wezens en (je raadt het al: cowboys). Wereldwijd werd de comic niet echt met open armen ontvangen. Het gegeven valt in de categorie piraten versus ninja’s, dus je zou denken dit is een nergasm waiting to happen. Toch lieten de fanboys wereldwijd dit werkje links liggen. De belangrijkste reden hiervoor moeten de niet echt bijzonder goed getekende plaatjes zijn geweest.


Hoewel Aliens & Cowboys als stripboek geen blijvende impressie achter wist te laten, werd het verhaal opgepikt door de studio van filmgrootmeester Steven Spielberg: Dreamworks. Zij huurden een populaire regisseur (Jon Favreau van Iron Man-faam), boxoffice acteurs (Harrison, indiana Jones, Ford en Daniel, James Bond, Craig) en een stel nieuwe schrijvers die het stripverhaal moesten ombuigen tot een avondvullende film. De maar liefst zeven schrijvers die credit kregen voor Aliens & Cowboys zouden verbannen moeten worden naar een onbewoond eiland waar ze de rest van hun leven kokosnoten kunnen verbouwen. Want het is aan hen en de ik doe maar wat regiestijl van Favreau dat Cowboys & Aliens harder flopte dan de laatste singel van Corry Konings.


In het begin is Cowboys & Aliens nog best te pruimen. Niet op het punt van spanning en sensatie, maar meer in de vorm van kan jij het cliché ontdekken? Hoofdrolspeler heeft geheugen verlies, tegenstander is een ruwe bolster blanke pit en de vrouwelijke tegenhanger weet iets van het verleden van de held. En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Tussen de explosies en rondvliegende kogels door is Cowboys & Aliens niet eens zo heel vervelend. Maar nergens wordt wat je verwacht bij de titel (spektakel) waargemaakt. Tot vijfenveertig minuten tot het einde was alles best vermakelijk, maar dan klimmen de scriptschrijvers en de regisseur op het moralistische paard. Als je samenwerkt lukt alles wat je wilt, explosie, jezelf op offeren voor een groter doel is goed, explosie, aliens zijn slecht, explosie, cowboys zijn goed, explosie, vijanden worden vrienden enzovoort enzovoort. Wat spectaculair had kunnen zijn werd hierdoor lachwekkend en tenenkrommend tegelijk. De ultieme doodsteek wordt geleverd door de serieuze ondertoon van de film. Kom op jongens, het gaat hier over cowboys en buitenaardse wezens. Een of twee vette knipogen, zoals Favreau bij Staalman deed, zouden welkom zijn geweest. Maar nee, de makers hebben een serieuze film willen maken en dat is ze, jammer genoeg gelukt.


Cowboys & Aliens is niet de aller-slechtste sciencefictionfilm ooit gemaakt. Het is alleen jammer dat dit werkje alles in zich had om een heel toffe film te worden. Aan de andere kant kan je natuurlijk van een drol nooit een taartje maken, want bij nalezing was de graphic novel nog steeds niet best. Op de coole naam na natuurlijk.



Jeroen van Trierum