All Star 2: Old Stars

What a difference a decade makes. In 1997 werd de Nederlandse bioscoopbezoeker blij verrast met All Stars, een voetbalfilm die eigenlijk niet om voetbal draaide, maar om vriendschap. Om nog duidelijker te zijn: mannenvriendschap. All Stars was charmant, herkenbaar en aanstekelijk. Zo aanstekelijk dat de makers het een goed idee vonden om het filmconcept te vertalen naar het kleine scherm. De half uur afleveringen met de avonturen van de Swift Boys waren leuk, maar snel vergeten. Een magische formule laat zich immers niet goed uitmelken. Fast forward naar 2011.


Met het nodige mediageweld ging All Star 2: Old Stars in première. De hoofdrolspelers waren niet weg te slaan uit ieder denkbare talkshow. One liners vlogen dan over tafel. De film was zo leuk, geestig, een reünie en wat jammer dat Antonie dit niet heeft mee mogen maken. En terwijl hij zijn rol als muzikale voetballer Hero zou herhalen in All Stars 2. De film zou een eerbetoon aan Kamerling zijn. Op dat moment had ik natuurlijk nattigheid moeten voelen, maar toch besloot ik naar All Star 2: Old Stars te gaan. Noem het jeugdsentiment.


Hier een waarschuwing voor alle mensen die ook denken dat het een goed idee is All Stars 2: Old Stars te gaan zien. Als je echt een tientje wilt besteden aan deze film: blijf het eerste half uur zitten en het voelt als een feest van herkenning. Snel net voordat de ouwe knarren op reis gaan de bioscoopzaal uit en begin een praatje met wie dan ook maar in de foyer staat. Heb het over voetbal, vrouwen, mannen, vriendschap, what ever. Wedden dat het meer interessant en waarschijnlijk grappiger is dan wat er zich in de donkere zaal afspeelt? Zorg wel dat het gesprekje minstens zestig minuten duurt. Daarna keer je weer terug en pik je de apotheose van Old Stars mee. Wedden dat je dan wel een brok in je keel krijgt?


Jammer genoeg heb ik dit advies niet van te voren gekregen. Dus werd ik blootgesteld aan een dieptepunt in de Nederlandse cinema. Een korte opsomming van deze goed bedoelde (maar dit is echt niet grappig hoor jongens) humor. Blote piemels, blote billen, blote borsten, platte opmerkingen, bier, stereotypen die op het racistische af zijn, plotwendingen die nergens op slaan, voetbal, clichés die rechtstreeks uit Amerikaanse dagtelevisie lijken getrokken te zijn, ouwe jongens krentenbrood en iets dat slapstick moet zijn, maar waar Benny Hill zich nog voor zou schamen.


Mijn mond viel ontelbare keren richting mijn schoenen (dit doen ze toch niet? Oh ja toch) en dan maken het goede begin en het toch wel aangrijpende einde de beleving niet meer goed. All Star 2: Old Stars had beter een televisieaflevering kunnen zijn. Een half uurtje. In and out. Dit uitgerekte afscheid van helden uit een vroeger tijd is onnodig en banaal en tenenkrommend en ieder ander denkbaar cliché. Nadat ik de bioscoop uit liep herinnerde ik mij flarden van een quote van Kasper van Kooten. Iets in de geest van: “als je met zijn tweeën in je blootje staat met wat stokbroden of krat bier voor je edele delen, dan kan dat heel plat zijn, maar met wat taalwerk van mij en Thomas is dat het zeker niet geworden." Na het zien van All Star 2: Old Stars hoop ik dat dit ook stoeien met taal was en dat hij dit niet serieus bedoelde. Al vrees ik het ergste.


Jeroen van Trierum