De eerste trailer van de Hongaarse film Thelomeris is op het wereldwijde web verschenen. Dit werkje wordt door kenners omschreven als een sci-fi steampunk aesthetic. De beelden zien er in ieder geval sfeervol uit en ik herkende de stem van niemand minder dan Mark Hamill. Je weet wel de enige echte stemacteur die de Joker onsterfelijk maakte in de Batman-cartoons en ook nog een rolletje had in de originele Star Wars-trilogie. Of Thelomeris de Nederlandse bioscopen haalt, lijkt mij onwaarschijnlijk. Maar deze kruising tussen Dark City, Sin City en Blade Runner heeft met deze korte trailer mijn interesse gewekt.
dinsdag 30 augustus 2011
De naam zuiveren van The Empire doe je zo
Je bent Star Wars-fan en creatieveling. Wat doe je dan? De mannen en vrouwen achter Death Star PR begonnen op Twitter een naamverbeteringscampagne voor The Empire en een blog vol geestige Star Wars spoofs. Deze grapjassen zijn inmiddels met een inzamelingsactie gestart om een webserie over Star Wars te maken. Voor een paar dollar kan je meehelpen om de serie van de grond te realiseren. Bovendien krijg je iets je iets bijzonders voor je bijdrage. Check de onderstaande trailer en klik dan hier om te doneren. Zegt de ene Star Wars-nerd tegen de andere Star Wars-nerd: gewoon doen.
maandag 29 augustus 2011
Infographics over filmclichés
Ter promotie van the New York International Latino Film Festival heeft de organisatie een aantal infographics gemaakt. Het gaat hier om grappige Hollywood clichés, die natuurlijk niet aanwezig zijn bij films die op het New York International Latino Film Festival draaien. Hieronder een selectie, even dubbelklikken voor het beste resultaat. Alle tien infographics zie je hier.
zondag 28 augustus 2011
Trailer Express
In Time
De schrijver van The Truman Show doet sciencefiction. Met Justin Timberlake, dat weer wel.
Battleship
E1, D5, D7, boem je hebt mijn slagschip gezonken. Zit iemand te wachten op een filmversie van het speelgoedspel Zeeslag. Ik dacht het niet. Het zien van de trailer bracht me op andere gedachten. Al heeft dit wel een heel erg hoog Transformer-gehalte.
The Dark Knight Rises
Nerdgasm nummer 1
The Amazing Spider-Man
Nerdgasm nummer 2
The Avengers
Ultitiem Nerdgasm. Fantrailer, maar wel een heel coole.
Mission Imposible 4 Ghost Protocol
Tom Cruise is natuurlijk een rare vogel, maar met MI4 lijkt hij aan een comeback te werken.
One Day
Boekverfilming
De schrijver van The Truman Show doet sciencefiction. Met Justin Timberlake, dat weer wel.
Battleship
E1, D5, D7, boem je hebt mijn slagschip gezonken. Zit iemand te wachten op een filmversie van het speelgoedspel Zeeslag. Ik dacht het niet. Het zien van de trailer bracht me op andere gedachten. Al heeft dit wel een heel erg hoog Transformer-gehalte.
The Dark Knight Rises
Nerdgasm nummer 1
The Amazing Spider-Man
Nerdgasm nummer 2
The Avengers
Ultitiem Nerdgasm. Fantrailer, maar wel een heel coole.
Mission Imposible 4 Ghost Protocol
Tom Cruise is natuurlijk een rare vogel, maar met MI4 lijkt hij aan een comeback te werken.
One Day
Boekverfilming
zaterdag 27 augustus 2011
Pina
Zou dit de vrouwelijke versie van Pino zijn, dacht ik toen ik de titel vanuit een ooghoek zag. Bij nadere inspectie was het een filmposter waar de rode letters Pina mijn aandacht trokken. Onder de letters een opspringende dame in dito rode jurk en waterspetters. Ik was geïntrigeerd. Wat was dit? Een snelle zoektocht op het wereldwijde web later en ik wist dat dit de nieuwe film was van Wim Wenders. Regisseur, maniak, bizarre vent, briljant en niet alledaags. Een aantal steekwoorden die ik Wenders toebedeel op basis van zijn films. Pina zou een dansfilm zijn. Een niet alledaagse keuze voor de regisseur die ons Don’t Come Knocking, The Milion Dollar Hotel en Buena Vista Social Club bracht. Niet iemand waarvan ik dacht: daar ga ik even lekker een film van kijken.
Een week later zag ik de trailer en mijn adem stokte. In wonderschoon 3D zag ik mensen ritmisch heen en weer bewegen (dansen dus) op de klanken van hypnotiserende muziek. De combinatie van de soundtrack (Lillies Of The Valley) en het gedans zorgden ervoor dat Pina op mijn lijstje must see belandde. Fast forward en ik zat op een zaterdagochtend in de bioscoop met een te grote 3D-bril over mijn eigen bril tussen niet alledaags bioscooppubliek. Ik zag op het vroege uur vooral oudere mensen, hippe jongeren en kunstachtige types. Bij het bekijken van het publiek bekroop mij het gevoel: is dit wel mijn kopje thee.
Maar daarover straks meer. Voor diegene niet in de know, Pina is de naam van choreograaf Pina Bausch. Naar het schijnt een grootheid op dansgebied en bedenker van (zegt men) klassieke voorstellingen als Café Müller. De film is een collectie van haar dansen, documentaireachtige stukjes nostalgie en interviews met mensen die met Bausch gewerkt hebben. Zoals een Wenders-film betaamt ontbreekt kop of staart en wordt de kijker meegevoerd op een vreemde maar meeslepende tocht. Al realiseer je je dat vaak pas bij het verlaten van de bioscoop. Tussen de (zelfs voor een leek) indrukwekkende dansen vroeg ik mij af wie is die Pina eigenlijk? Wenders laat alleen zien dat ze goed kon bewegen en geliefd bij haar danser was. Bij een zwart-wit documentairestukje realiseerde ik mij pas dat deze mevrouw waarschijnlijk niet meer onder ons is. Hoewel de titelpersoon speelt Pina in haar eigen film niet de hoofdrol, ook al is ze in elke scene bijna voelbaar aanwezig.
Pina is het best te vergelijken met een dieseltrein. Het opstarten duurt heel lang en gaat gepaard met veel geluid en de nodige irritaties. Maar als de trein eenmaal op gang is… De film is een visueel meesterwerk en gebruikt 3D als toevoeging en niet als gimmick. De muziek complementeert daarnaast de beelden en is zelfs bij het (voor mij) tenentrekkende opera nergens ‘too much’. Wim Wenders laat in Pina een wereld zien waar dans en de omgevingen samensmelten en één worden. Als de dieseltrein eindelijk het eindstation in tuft kan je terugkijken op een bijzondere reis waar je dingen hebt gezien die je niet eerder zag. Ik was zwaar onder de indruk van Pina, maar sta niet te trappelen om deze film nog een keer te zien. Dat zou volgens mij afbreuk doen op de eerste ervaring.
Jeroen van Trierum
Een week later zag ik de trailer en mijn adem stokte. In wonderschoon 3D zag ik mensen ritmisch heen en weer bewegen (dansen dus) op de klanken van hypnotiserende muziek. De combinatie van de soundtrack (Lillies Of The Valley) en het gedans zorgden ervoor dat Pina op mijn lijstje must see belandde. Fast forward en ik zat op een zaterdagochtend in de bioscoop met een te grote 3D-bril over mijn eigen bril tussen niet alledaags bioscooppubliek. Ik zag op het vroege uur vooral oudere mensen, hippe jongeren en kunstachtige types. Bij het bekijken van het publiek bekroop mij het gevoel: is dit wel mijn kopje thee.
Maar daarover straks meer. Voor diegene niet in de know, Pina is de naam van choreograaf Pina Bausch. Naar het schijnt een grootheid op dansgebied en bedenker van (zegt men) klassieke voorstellingen als Café Müller. De film is een collectie van haar dansen, documentaireachtige stukjes nostalgie en interviews met mensen die met Bausch gewerkt hebben. Zoals een Wenders-film betaamt ontbreekt kop of staart en wordt de kijker meegevoerd op een vreemde maar meeslepende tocht. Al realiseer je je dat vaak pas bij het verlaten van de bioscoop. Tussen de (zelfs voor een leek) indrukwekkende dansen vroeg ik mij af wie is die Pina eigenlijk? Wenders laat alleen zien dat ze goed kon bewegen en geliefd bij haar danser was. Bij een zwart-wit documentairestukje realiseerde ik mij pas dat deze mevrouw waarschijnlijk niet meer onder ons is. Hoewel de titelpersoon speelt Pina in haar eigen film niet de hoofdrol, ook al is ze in elke scene bijna voelbaar aanwezig.
Pina is het best te vergelijken met een dieseltrein. Het opstarten duurt heel lang en gaat gepaard met veel geluid en de nodige irritaties. Maar als de trein eenmaal op gang is… De film is een visueel meesterwerk en gebruikt 3D als toevoeging en niet als gimmick. De muziek complementeert daarnaast de beelden en is zelfs bij het (voor mij) tenentrekkende opera nergens ‘too much’. Wim Wenders laat in Pina een wereld zien waar dans en de omgevingen samensmelten en één worden. Als de dieseltrein eindelijk het eindstation in tuft kan je terugkijken op een bijzondere reis waar je dingen hebt gezien die je niet eerder zag. Ik was zwaar onder de indruk van Pina, maar sta niet te trappelen om deze film nog een keer te zien. Dat zou volgens mij afbreuk doen op de eerste ervaring.
Jeroen van Trierum
Cowboys & Aliens
Sinds het succes van de Spider-Man-films is Hollywood verliefd geworden op de comicwereld. Deze romance resulteerde in oogverblindende pareltjes en te vroeg geboren gruwelijkheden. Cowboys & Aliens valt daar ergens tussen in. De bedenker van de titel, Scott Mitchell Rosenberg, financierde zelf een graphic novel over buitenaardse wezens en (je raadt het al: cowboys). Wereldwijd werd de comic niet echt met open armen ontvangen. Het gegeven valt in de categorie piraten versus ninja’s, dus je zou denken dit is een nergasm waiting to happen. Toch lieten de fanboys wereldwijd dit werkje links liggen. De belangrijkste reden hiervoor moeten de niet echt bijzonder goed getekende plaatjes zijn geweest.
Hoewel Aliens & Cowboys als stripboek geen blijvende impressie achter wist te laten, werd het verhaal opgepikt door de studio van filmgrootmeester Steven Spielberg: Dreamworks. Zij huurden een populaire regisseur (Jon Favreau van Iron Man-faam), boxoffice acteurs (Harrison, indiana Jones, Ford en Daniel, James Bond, Craig) en een stel nieuwe schrijvers die het stripverhaal moesten ombuigen tot een avondvullende film. De maar liefst zeven schrijvers die credit kregen voor Aliens & Cowboys zouden verbannen moeten worden naar een onbewoond eiland waar ze de rest van hun leven kokosnoten kunnen verbouwen. Want het is aan hen en de ik doe maar wat regiestijl van Favreau dat Cowboys & Aliens harder flopte dan de laatste singel van Corry Konings.
In het begin is Cowboys & Aliens nog best te pruimen. Niet op het punt van spanning en sensatie, maar meer in de vorm van kan jij het cliché ontdekken? Hoofdrolspeler heeft geheugen verlies, tegenstander is een ruwe bolster blanke pit en de vrouwelijke tegenhanger weet iets van het verleden van de held. En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Tussen de explosies en rondvliegende kogels door is Cowboys & Aliens niet eens zo heel vervelend. Maar nergens wordt wat je verwacht bij de titel (spektakel) waargemaakt. Tot vijfenveertig minuten tot het einde was alles best vermakelijk, maar dan klimmen de scriptschrijvers en de regisseur op het moralistische paard. Als je samenwerkt lukt alles wat je wilt, explosie, jezelf op offeren voor een groter doel is goed, explosie, aliens zijn slecht, explosie, cowboys zijn goed, explosie, vijanden worden vrienden enzovoort enzovoort. Wat spectaculair had kunnen zijn werd hierdoor lachwekkend en tenenkrommend tegelijk. De ultieme doodsteek wordt geleverd door de serieuze ondertoon van de film. Kom op jongens, het gaat hier over cowboys en buitenaardse wezens. Een of twee vette knipogen, zoals Favreau bij Staalman deed, zouden welkom zijn geweest. Maar nee, de makers hebben een serieuze film willen maken en dat is ze, jammer genoeg gelukt.
Cowboys & Aliens is niet de aller-slechtste sciencefictionfilm ooit gemaakt. Het is alleen jammer dat dit werkje alles in zich had om een heel toffe film te worden. Aan de andere kant kan je natuurlijk van een drol nooit een taartje maken, want bij nalezing was de graphic novel nog steeds niet best. Op de coole naam na natuurlijk.
Jeroen van Trierum
Hoewel Aliens & Cowboys als stripboek geen blijvende impressie achter wist te laten, werd het verhaal opgepikt door de studio van filmgrootmeester Steven Spielberg: Dreamworks. Zij huurden een populaire regisseur (Jon Favreau van Iron Man-faam), boxoffice acteurs (Harrison, indiana Jones, Ford en Daniel, James Bond, Craig) en een stel nieuwe schrijvers die het stripverhaal moesten ombuigen tot een avondvullende film. De maar liefst zeven schrijvers die credit kregen voor Aliens & Cowboys zouden verbannen moeten worden naar een onbewoond eiland waar ze de rest van hun leven kokosnoten kunnen verbouwen. Want het is aan hen en de ik doe maar wat regiestijl van Favreau dat Cowboys & Aliens harder flopte dan de laatste singel van Corry Konings.
In het begin is Cowboys & Aliens nog best te pruimen. Niet op het punt van spanning en sensatie, maar meer in de vorm van kan jij het cliché ontdekken? Hoofdrolspeler heeft geheugen verlies, tegenstander is een ruwe bolster blanke pit en de vrouwelijke tegenhanger weet iets van het verleden van de held. En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Tussen de explosies en rondvliegende kogels door is Cowboys & Aliens niet eens zo heel vervelend. Maar nergens wordt wat je verwacht bij de titel (spektakel) waargemaakt. Tot vijfenveertig minuten tot het einde was alles best vermakelijk, maar dan klimmen de scriptschrijvers en de regisseur op het moralistische paard. Als je samenwerkt lukt alles wat je wilt, explosie, jezelf op offeren voor een groter doel is goed, explosie, aliens zijn slecht, explosie, cowboys zijn goed, explosie, vijanden worden vrienden enzovoort enzovoort. Wat spectaculair had kunnen zijn werd hierdoor lachwekkend en tenenkrommend tegelijk. De ultieme doodsteek wordt geleverd door de serieuze ondertoon van de film. Kom op jongens, het gaat hier over cowboys en buitenaardse wezens. Een of twee vette knipogen, zoals Favreau bij Staalman deed, zouden welkom zijn geweest. Maar nee, de makers hebben een serieuze film willen maken en dat is ze, jammer genoeg gelukt.
Cowboys & Aliens is niet de aller-slechtste sciencefictionfilm ooit gemaakt. Het is alleen jammer dat dit werkje alles in zich had om een heel toffe film te worden. Aan de andere kant kan je natuurlijk van een drol nooit een taartje maken, want bij nalezing was de graphic novel nog steeds niet best. Op de coole naam na natuurlijk.
Jeroen van Trierum
Abonneren op:
Posts (Atom)