zondag 16 oktober 2011
Star Wars 3D
Ja hoor, de geldmachine van Lucas Inc. maakt weer overuren. Volgend jaar kunnen alle fanboys in de rij gaan staan voor de 3D-versie van Star Wars The Phantom Menace. Je weet wel 'die hele slechte' Star Wars-film. Kunnen we binnenkort vast de speciale trailer zien, nu moeten we het nog doen met de poster en die zien we hieronder.
Trailer Express
The Avengers
War Horse
Tower Heist
New Kids Nitro
The Adventures Of TinTin
We Bought A Zoo
War Horse
Tower Heist
New Kids Nitro
The Adventures Of TinTin
We Bought A Zoo
All Star 2: Old Stars
What a difference a decade makes. In 1997 werd de Nederlandse bioscoopbezoeker blij verrast met All Stars, een voetbalfilm die eigenlijk niet om voetbal draaide, maar om vriendschap. Om nog duidelijker te zijn: mannenvriendschap. All Stars was charmant, herkenbaar en aanstekelijk. Zo aanstekelijk dat de makers het een goed idee vonden om het filmconcept te vertalen naar het kleine scherm. De half uur afleveringen met de avonturen van de Swift Boys waren leuk, maar snel vergeten. Een magische formule laat zich immers niet goed uitmelken. Fast forward naar 2011.
Met het nodige mediageweld ging All Star 2: Old Stars in première. De hoofdrolspelers waren niet weg te slaan uit ieder denkbare talkshow. One liners vlogen dan over tafel. De film was zo leuk, geestig, een reünie en wat jammer dat Antonie dit niet heeft mee mogen maken. En terwijl hij zijn rol als muzikale voetballer Hero zou herhalen in All Stars 2. De film zou een eerbetoon aan Kamerling zijn. Op dat moment had ik natuurlijk nattigheid moeten voelen, maar toch besloot ik naar All Star 2: Old Stars te gaan. Noem het jeugdsentiment.
Hier een waarschuwing voor alle mensen die ook denken dat het een goed idee is All Stars 2: Old Stars te gaan zien. Als je echt een tientje wilt besteden aan deze film: blijf het eerste half uur zitten en het voelt als een feest van herkenning. Snel net voordat de ouwe knarren op reis gaan de bioscoopzaal uit en begin een praatje met wie dan ook maar in de foyer staat. Heb het over voetbal, vrouwen, mannen, vriendschap, what ever. Wedden dat het meer interessant en waarschijnlijk grappiger is dan wat er zich in de donkere zaal afspeelt? Zorg wel dat het gesprekje minstens zestig minuten duurt. Daarna keer je weer terug en pik je de apotheose van Old Stars mee. Wedden dat je dan wel een brok in je keel krijgt?
Jammer genoeg heb ik dit advies niet van te voren gekregen. Dus werd ik blootgesteld aan een dieptepunt in de Nederlandse cinema. Een korte opsomming van deze goed bedoelde (maar dit is echt niet grappig hoor jongens) humor. Blote piemels, blote billen, blote borsten, platte opmerkingen, bier, stereotypen die op het racistische af zijn, plotwendingen die nergens op slaan, voetbal, clichés die rechtstreeks uit Amerikaanse dagtelevisie lijken getrokken te zijn, ouwe jongens krentenbrood en iets dat slapstick moet zijn, maar waar Benny Hill zich nog voor zou schamen.
Mijn mond viel ontelbare keren richting mijn schoenen (dit doen ze toch niet? Oh ja toch) en dan maken het goede begin en het toch wel aangrijpende einde de beleving niet meer goed. All Star 2: Old Stars had beter een televisieaflevering kunnen zijn. Een half uurtje. In and out. Dit uitgerekte afscheid van helden uit een vroeger tijd is onnodig en banaal en tenenkrommend en ieder ander denkbaar cliché. Nadat ik de bioscoop uit liep herinnerde ik mij flarden van een quote van Kasper van Kooten. Iets in de geest van: “als je met zijn tweeën in je blootje staat met wat stokbroden of krat bier voor je edele delen, dan kan dat heel plat zijn, maar met wat taalwerk van mij en Thomas is dat het zeker niet geworden." Na het zien van All Star 2: Old Stars hoop ik dat dit ook stoeien met taal was en dat hij dit niet serieus bedoelde. Al vrees ik het ergste.
Jeroen van Trierum
Met het nodige mediageweld ging All Star 2: Old Stars in première. De hoofdrolspelers waren niet weg te slaan uit ieder denkbare talkshow. One liners vlogen dan over tafel. De film was zo leuk, geestig, een reünie en wat jammer dat Antonie dit niet heeft mee mogen maken. En terwijl hij zijn rol als muzikale voetballer Hero zou herhalen in All Stars 2. De film zou een eerbetoon aan Kamerling zijn. Op dat moment had ik natuurlijk nattigheid moeten voelen, maar toch besloot ik naar All Star 2: Old Stars te gaan. Noem het jeugdsentiment.
Hier een waarschuwing voor alle mensen die ook denken dat het een goed idee is All Stars 2: Old Stars te gaan zien. Als je echt een tientje wilt besteden aan deze film: blijf het eerste half uur zitten en het voelt als een feest van herkenning. Snel net voordat de ouwe knarren op reis gaan de bioscoopzaal uit en begin een praatje met wie dan ook maar in de foyer staat. Heb het over voetbal, vrouwen, mannen, vriendschap, what ever. Wedden dat het meer interessant en waarschijnlijk grappiger is dan wat er zich in de donkere zaal afspeelt? Zorg wel dat het gesprekje minstens zestig minuten duurt. Daarna keer je weer terug en pik je de apotheose van Old Stars mee. Wedden dat je dan wel een brok in je keel krijgt?
Jammer genoeg heb ik dit advies niet van te voren gekregen. Dus werd ik blootgesteld aan een dieptepunt in de Nederlandse cinema. Een korte opsomming van deze goed bedoelde (maar dit is echt niet grappig hoor jongens) humor. Blote piemels, blote billen, blote borsten, platte opmerkingen, bier, stereotypen die op het racistische af zijn, plotwendingen die nergens op slaan, voetbal, clichés die rechtstreeks uit Amerikaanse dagtelevisie lijken getrokken te zijn, ouwe jongens krentenbrood en iets dat slapstick moet zijn, maar waar Benny Hill zich nog voor zou schamen.
Mijn mond viel ontelbare keren richting mijn schoenen (dit doen ze toch niet? Oh ja toch) en dan maken het goede begin en het toch wel aangrijpende einde de beleving niet meer goed. All Star 2: Old Stars had beter een televisieaflevering kunnen zijn. Een half uurtje. In and out. Dit uitgerekte afscheid van helden uit een vroeger tijd is onnodig en banaal en tenenkrommend en ieder ander denkbaar cliché. Nadat ik de bioscoop uit liep herinnerde ik mij flarden van een quote van Kasper van Kooten. Iets in de geest van: “als je met zijn tweeën in je blootje staat met wat stokbroden of krat bier voor je edele delen, dan kan dat heel plat zijn, maar met wat taalwerk van mij en Thomas is dat het zeker niet geworden." Na het zien van All Star 2: Old Stars hoop ik dat dit ook stoeien met taal was en dat hij dit niet serieus bedoelde. Al vrees ik het ergste.
Jeroen van Trierum
One Day
Vorig jaar was het boek One Day van schrijver David Nicholls wereldwijd een groot succes. Ook ik werd gegrepen door het prachtige verhaal over de vriendschap tussen Emma en Dexter. Met een dubbel gevoel keek ik uit naar de film. Ik was bang dat ze er een doorsnee romantische komedie van zouden maken, die als voornaamste doel zou hebben het grote publiek aan te spreken. Gelukkig is dit niet gebeurd.
De film One Day blijft heel dicht bij het boek, zowel wat betreft de vertelvorm, als het verhaal en de sfeer. De hoofdrollen worden gespeeld door Anne Hathaway en Jim Sturgess. Sturgess is erg geloofwaardig als de arrogante en uiteindelijk wat tragische Dexter. Met Hathaway had ik wat meer moeite want al zet je haar een nerdy bril op, het blijft een mooie, aantrekkelijke vrouw. Met name in het begin kan ik haar dan ook maar moeilijk plaatsen in de rol van super normale Emma. Als je twintig jaar verhaal in een boek wilt stoppen, dan is het soms al lastig om te kiezen wat te vertellen en wat niet. Twintig jaar in een film lijkt een bijna onmogelijke opgave.
Het is dat ik het boek al gelezen had en wist wat er tussen de scenes door zich afspeelde, maar anders vraag ik me echt af of de film genoeg was om je echt te pakken. Je vliegt door de jaren en hebt zo amper tijd om ook maar een beetje een band te voelen met de hoofdpersonen. Of de film wel echt op zichzelf kan staan betwijfel ik dus, maar dat zou ik moeten vragen aan iemand die het boek niet eerst gelezen heeft.
Voor mij was de film vooral een prachtige illustratie bij het boek. Veel scenes zagen er exact zo uit als ik voor me had gezien toen ik het boek las en kleurden het verhaal verder voor me in. Ik zou de vraag of de film op zichzelf kan staan laten voor wat hij is en gewoon eerst het boek lezen. Dan heb je eerst een prachtige leeservaring en vervolgens een mooie aanvulling. One Day is als film wel absoluut de moeite waard.
Saskia Reijmer van Trierum
De film One Day blijft heel dicht bij het boek, zowel wat betreft de vertelvorm, als het verhaal en de sfeer. De hoofdrollen worden gespeeld door Anne Hathaway en Jim Sturgess. Sturgess is erg geloofwaardig als de arrogante en uiteindelijk wat tragische Dexter. Met Hathaway had ik wat meer moeite want al zet je haar een nerdy bril op, het blijft een mooie, aantrekkelijke vrouw. Met name in het begin kan ik haar dan ook maar moeilijk plaatsen in de rol van super normale Emma. Als je twintig jaar verhaal in een boek wilt stoppen, dan is het soms al lastig om te kiezen wat te vertellen en wat niet. Twintig jaar in een film lijkt een bijna onmogelijke opgave.
Het is dat ik het boek al gelezen had en wist wat er tussen de scenes door zich afspeelde, maar anders vraag ik me echt af of de film genoeg was om je echt te pakken. Je vliegt door de jaren en hebt zo amper tijd om ook maar een beetje een band te voelen met de hoofdpersonen. Of de film wel echt op zichzelf kan staan betwijfel ik dus, maar dat zou ik moeten vragen aan iemand die het boek niet eerst gelezen heeft.
Voor mij was de film vooral een prachtige illustratie bij het boek. Veel scenes zagen er exact zo uit als ik voor me had gezien toen ik het boek las en kleurden het verhaal verder voor me in. Ik zou de vraag of de film op zichzelf kan staan laten voor wat hij is en gewoon eerst het boek lezen. Dan heb je eerst een prachtige leeservaring en vervolgens een mooie aanvulling. One Day is als film wel absoluut de moeite waard.
Saskia Reijmer van Trierum
Abonneren op:
Posts (Atom)