De meeste films over rampen en dergelijken liggen zo ver van de realiteit af dat ik er gemakkelijk naar kan kijken zonder een onderbuikgevoel te krijgen. De wereld vergaat niet zomaar, en zeker niet door een grote vloedgolf of door de komst van vijandige aliens. Zelfs een epidemie zag ik over het algemeen niet als een reëel gevaar. Tot Contagion.
Deze film laat pijnlijk goed zien wat een naderende ramp doet met mensen: hoe ze hun familie willen beschermen, welke rol geld speelt, maar ook hoe mensen zich op kunnen offeren voor een hoger doel. Ook de macht die de media heeft in dergelijke situaties krijgt een belangrijke plaats in deze film. Contagion laat één van de grootste nachtmerries van de mensheid zien: de opkomst en razendsnelle verspreiding van dat ene virus waar we geen verweer tegen hebben. Ik weet niet of ik het nou een hele goed film vond of niet.
Wat ik wel weet is dat ik al dagen niet zomaar iets beet pak in de openbare ruimte, of iemand kan zien hoesten, zonder even te denken aan de film. Hij blijft ergens hangen en niet op een heel prettige manier. Ik denk dat dit een compliment is.
Faith - Fasting - Football: dat is waar de documentaire Fordson ons graag iets over wil vertellen. Centraal staan een aantal Islamitische jongeren die wonen in het stadje Dearborn, Michigan. In Dearborn wonen veel mensen van Arabische afkomst, waarvan er ook nog eens bovengemiddeld veel naar de Highschool gaan waarvan Fordson het football team is.
Het overgrote deel van het football team is dan ook Islamitisch. Het gevolg is dat er voor een wedstrijd niet uit de bijbel gelezen wordt, maar uit de koran en dat er tijdens Ramadan gevast wordt door praktisch het hele team. Genoeg ingrediënten om een beeld te schetsen van de plaats die moslims innemen in een post 9/11 Amerika. Een Amerika vol angst en vooroordelen zou je zo denken. Die vooroordelen blijken vooral bij mij te zitten, want al wordt er in de film wel buitensporig gereageerd door de autoriteiten wanneer twee jongens in Ohio een groot aantal mobiele telefoons aanschaffen met als enige doel een extra zakcent te verdienen, echt kritisch wordt het nergens.
Misschien dat de documentairemaker het niet wil laten zien, of misschien ben ik inderdaad bevooroordeeld en gaan wij hier in Nederland moeizamer om met moslims in de maatschappij dan men in Amerika over het algemeen doet. Want ondanks dat er natuurlijk een over de top naar racistisch stukje afkomstig van FOX in de documentaire zat, zag ik toch vooral jongeren die werkten aan hun toekomst en een heel aardige balans hadden gevonden in de trots voor hun land en de trots voor hun geloof. Neemt niet weg dat ik nog steeds niet helemaal geloof dat het allemaal zo simpel is, maar het beeld wat geschetst wordt is prettig en dat is ook wat waard.
Na zes dagen Film-Shack zijn de infographics het meest gelezen/bekeken. Daarom om de (bijna) eerste week van dit blog te vieren, hieronder nog een verzameling van leuke weetjes verpakt in een plaatje. Ze zwierven allemaal op internet. Even dubbelklikken voor het beste resultaat.
Hollywood is begonnen met het hypen van de volgend jaar te verschijnen film The Avengers. Je weet wel die nieuwe film waarin de Marvel-superhelden Thor, Iron Man, Nick Fury, The Black Widow, The Hulk en Hawkeye de wereld van ondergang redden. Dit weekend werden de eerste promotiebeelden op internet gezet. En dus ook hier bij Film-Shack.
Onder het kopje full disclosure: ik ben een Gleek. Oftewel, iemand die de wekelijkse avonturen van het zangclubje New Directions kan waarderen. De televisieserie Glee is natuurlijk puur popcornvermaak, maar de combinatie van zwarte humor en steengoede muziek zorgen ervoor dat de eerste twee seizoenen de benaming camp ontstegen. Het succes was zo groot dat de bedenker van de serie Ryan Murphy het een goed idee vond om een film te maken. Om ‘moeilijke’ dingen als een script te omzeilen en de film lekker snel in de bios te krijgen werd gekozen om een concert van het fenomeen Glee te filmen en tussen de liedjes door de film op te leuken met inspirerende clips. En of dat een goed idee was?
Het eerste vreemde van Glee: The 3D Concert Movie is dat het eigenlijk niet om een registratie gaat maar tegelijkertijd weer wel. Verwarrend? Dat vond ik ook. De acteurs uit de film spelen namelijk hun karakters uit de serie. Die worden toegejuicht door echte mensen die niet in Glee spelen, maar wel weer fan zijn. Mijn advies niet te lang over nadenken. In een sneltreinvaart komen de eerste liedjes op je af in glorieus 3D en met het extreme basgeluid van de Pathé-boxen. Het eerste dat opvalt is dat er een stuk of drie Glee’ers zijn die echt kunnen zingen, de rest lijkt voor spek en bonen mee te doen en hun stemmen worden flink ondersteund door achtergrondstemmen. Dat mag de pret niet drukken voor de aanwezige tieners die neuriënd en meedeinend op hun favoriete muziek de film ondergingen.
De crux kwam bij het eerste tussenfilmpje. Een dwerg die cheerleader is, volledig geaccepteerd is door haar klasgenoten en ook nog eens verkozen wordt als home coming Queen. Dit alles natuurlijk dankzij Glee. De dwerg in kwestie was namelijk fan van het eerste uur. Het glazuur begon van mijn tanden af te brokkelen, maar gelukkig was daar muziek. Gevolgd door, je raadt het al, een filmpje. Dit keer een stereotype homofiele tiener die tegen wil en dank op school uit de kast werd getrokken. Hij vond kracht omdat Kurt in Glee liet zien dat je gay and proud kon zijn. Ik onderdruk een zure oprisping en kijk nu al uit naar de volgende track. Daar is een iets te zware dame met fel rood geverfd haar die asperge heeft. En, ja hoor, ze vond kracht door Glee. Ik zou bijna naar de nooduitgang rennen. Wat een over de top bullshit die waarschijnlijk in Amerika werkt, maar waar een gemiddelde Nederlander van kokhalzen moet.
Maar goed het plezier aan de zangkunsten en show van de Glee-kids werd er niet minder om. Natuurlijk veel te zoet, maar zeker voor de doelgroep perfect. Een gastoptreden van Holly Holiday (voor de mensen die Glee niet volgen, mevrouw G. Paltrow) gaat samen met een paar quotes van de fans. Zoals te verwachten zijn die in alle maten, lengtes, kleuren , leeftijd en geaardheden. De meest briljante. “Ik wilde eigenlijk net als Rachel op het podium staan. Maar ik ben bij de Marine gaan werken en nu vaar ik." Waarschijnlijk niet de bedoeling dat je hier om moest lachen, maar ik deed het toch. Verder komt tegen het einde een shot van een Kerstman in het publiek. Ook onbedoeld grappig. In het kort: als je geen Glee-fan bent dan heb je hier weinig te zoeken. De doelgroep loopt weg met dit iets meer dan 80 minuten durende werkje. Tenminste dat denk ik. De dertienjarige die ik mee had omschreef Glee: The 3D Concert Movie als volgt. “Ik vond het wel een leuke film met leuke liedjes. Eigenlijk was het geen film.” Om daarna weer achter haar NDS te kruipen. Ik weet niet of dit iets zegt over de film, de doelgroep of pubertijd.
Als je onder een steen hebt geleefd weet je het misschien nog niet, maar 20th Century Fox brengt deze maand de twee Star Wars-trilogieën naar Blu-ray. De natte droom van iedere fanboy, zo zou je denken. De waarheid ligt iets anders, naar het schijnt. De man achter de populaire sciencefictionfilms heeft namelijk bevestigd dat hij speciaal voor de Blu-ray een aantal scènes heeft gewijzigd. Oeps.
Zo roept Darth Vader twee keer nee, neeee als de keizer Luke Skywalker probeert te frituren met blauwe stralen. Dat was niet in het origineel roept de oppernerd (op internet) en hij heeft natuurlijk gelijk. Hij krijgt al snel bijval als bekend wordt dat Lucas het geluid van hoe Obi-wan Kenobi een Krayt Dragon na doet is veranderd. De horror. Een fan omschreef deze schreeuw als het volgt: sounds like a pedophile getting his dick caught in a screen door. Hmmmmmmmm. Ook die lieve Ewok beertjes en de wijze maar slechtsprekende Yoda de jedimeester zijn digitaal onder handen genomen (fans noemen dit verkracht btw). Kortom, de fans zijn boos en roepen andere fans op om vooral de Blu-ray niet te kopen. Check twee voorbeelden hier dankzij YT.
Hahahahahahahaha. Sorry ik kon het even niet laten. Ik snap niets van die verontwaardiging. Een redacteur van de filmsite Deadline klom op zijn ‘high horse’ en schreef het volgende: “Nobody has found a way to squeeze more cash out of a film franchise than George Lucas has done with Star Wars, and he’s at it again.”
Ik denk dan sukkel. Natuurlijk heeft hij recht op een mening, ook al is die stom, maar om Lucas kwalijk te nemen dat hij geld wil verdienen met Star Wars? Have a coke and a smile and shut the fuck up. Wedden dat al die internetschreeuwers over een paar weken voor hun plaatselijke entertainmentboer staan en met bezwete handjes honderd euri neerleggen voor de box?
Nu ik dit heb geschreven realiseer ik mij net dat de controverse natuurlijk ook heel dikke onzin kan zijn. We weten het over een paar weken.
